Moje plany związane ze studiami i przyszłą pracą zawsze (to jest od czasów gimnazjum) kręciły się wokół nauk medycznych. Najpierw była medycyna (dziękować Bogu, że tego nie zrobiłam…), później stomatologia, a na końcu jeszcze dietetyka i na tym zaprzestałam. Mniej więcej w pierwszej klasie liceum zaczęła się moja fascynacja odżywianiem, aktywnością i zdrowiem, więc byłam przekonana, że to dobry wybór i nie będę żałowała ! Z czasem, wszystko jeszcze bardziej się pogłębiło, a ja tylko upewniłam się w przekonaniu, że ten szeroko pojęty zdrowy styl życia to coś, co mnie na prawdę jara. Ale czy studia to oby na pewno dobry pomysł ? Nie będę Wam ściemniała i kolorowała, jak to nie jest cudownie, bo nie o to chodzi. Jeśli jesteście zainteresowani tym kierunkiem i zastanawiacie się nad wyborem dietetyki to uważnie przeczytajcie ten wpis.

Rozpoczynając studia, na prawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Na co będą zwracać szczególną uwagę, czego się nauczę i czy w ogóle cokolwiek mi to da. Pierwszy semestr był świetny i bardzo pomocny. Kompletne podstawy dietetyki, ustalanie zapotrzebowania kalorycznego, układanie podstawowych diet. Bez tego ani rusz, a że wtedy jeszcze byłam kompletnym laikiem to bardzo mi się podobało. Ten początek bardzo pozytywnie mnie nastawił, choć zdarzyły się przedmioty, które kompletnie mi nie leżały, ale to chyba standard na każdych studiach.

Niestety, ten czar prysnął wraz z początkiem drugiego roku. Wtedy uświadomiłam sobie, że te studia ukierunkowane są stricte na dietetykę kliniczną (czyli taką, która sprawdza się głównie w szpitalu), a podstawowym tematem są choroby jelit – no cóż, nie było innej opcji, skoro głównym profesorem jest specjalistą od tych właśnie zaburzeń, a jelita to jego ulubiony temat… Szczerze mówiąc, w tym momencie rozpoczęła się dla mnie męczarnia (a to dopiero 2 semestr !), bo wiedziałam, że chcę iść w stronę dietetyki sportowej, a temat dzieci czy refluksów kompletnie mnie nie interesuje.

Okej ! W planie pojawił się przedmiot „dietetyka w sporcie”. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech, do momentu aż zobaczyłam kto go poprowadzi. Biochemik, który kompletnie nie ma pojęcia o sporcie – aha, spoko…

Później podstawowe przedmioty zaczęły znikać, a zamiast tego pojawiały się tzw. zapychacze, jak psychologia (4 różne odmiany!), księgowość i inne tego typu bzdury. Nie zabrzmi to zbyt dobrze, ale zaczęłam się zniechęcać do studiów. Z każdym tygodniem zaczynam przekonywać się do stwierdzenia, że studia nikomu nie są potrzebne do szczęścia (choć jeszcze niedawno przez myśl by mi to nie przeszło). Zaczęłam uczyć się na własną rękę, chodzić na kursy, kupować książki i pogłębiać wiedzę samodzielnie. Gdyby nie to, prawdopodobnie nadal nic bym nie wiedziała, a już na pewno nie w tej dziedzinie, która mnie interesuje.

Poza tym, niektórzy wykładowcy (przynajmniej na mojej uczelni) są ewidentnie uczniami starej, bardzo starej szkoły. Czasem ręcę mi opadają i modlę się tylko, żeby nikt nie trafił do takiego dietetyka. Złote porady w stylu „maksymalnie 2 jajka tygodniowo”, „ostatni posiłek o godzinie 18” i „mleko 3 razy dziennie” są na porządku dziennym. Co cóż… Ale komu chciałoby się zaglądać do najnowszych badań i zmieniać swoje poglądy na bardziej nowoczesne. Pozwólcie, że pozostawię to bez komentarza.

Podsumowując, jeśli podoba Wam się dietetyka kliniczna i chcecie iść w tym kierunku – jak najbardziej polecam ! Pewnie wszystko zależy od uczelni, ale prawdopodobnie dowiecie się sporo na ten temat. Aha ! No i nie wierzcie we wszystko tak ślepo, nawet na studiach trzeba mieć swój rozum. Natomiast, jeśli (tak, jak ja) interesujecie się bardziej treningami i odżywianiem w sporcie, szczerze odradzam. Myślę, że lepiej zainwestować w dobre kursy i szkolenia ukierunkowane konkretnie na tę dziedzinę.

PS. Jeśli macie jeszcze jakiekolwiek pytanie dotyczące mojego kierunku, zostawcie je w komentarzu, chętnie na wszystkie odpowiem 🙂